Tylko siatkówka...

Posiadanie pasji jest czymś kapitalnym. Naprawdę. Niesamowitą sprawą jest mieć swój mały azyl, coś co sprawia ci mnóstwo radości, nawet gdy wszystko inne się nie układa. Doceniam fakt, że udało mi się taką pasję znaleźć, bo nie każdy ma takie szczęście. Jednak w ostatnim czasie bardzo często zastanawiałam się, czy przypadkiem nie przejadła mi się siatkówka.

Dzień w dzień przeglądam siatkarskie newsy, śledzę siatkarską brać na Twitterze, oglądam mecze zarówno w tv, jak i na żywo. Rozmawiam i piszę o siatkówce, a i zdarza mi się ją fotografować. Cały czas ten sport jest obecny w moim życiu, tak było, jest i prawdopodobnie jeszcze bardzo długo będzie. Nigdy nie miałam z tym żadnego problemu, nigdy mnie to w żaden sposób nie męczyło. Przeciwnie! Czerpałam z siatkówki dużo energii i motywacji, ale ostatnio coś się zmieniło.

Pomyślałam sobie, okey, zdarza się. Przez te siedem lat wspólnego życia nie mieliśmy żadnych niewymuszonych przerw, może potrzebuję oddechu. Postanowiłam odciąć się na kilka dni, skupić się na wszystkim innym, tylko nie na siatkówce. Wiecie co zrobiłam? Wyciągnęłam kalendarzyk i zaczęłam sprawdzać, kiedy EWENTUALNIE mogłabym sobie zrobić całe siedem dni resetu, tak żeby przypadkiem... nie przegapić żadnego meczu. 

I tak, z piątku na sobotę, w zasadzie kilka minut po północy, zanim przelałam te myśli na kartkę, żeby ich nie zapomnieć, doszłam do jednego wniosku. Nie cierpię na nadmiar siatkówki, ale na... jej brak. Tak, dobrze czytacie. BRAKUJE MI SIATKÓWKI. 

Brakuje mi siatkówki w najczystszej, najprostszej postaci. Brakuje mi samego meczu, który by na maksa mnie wciągnął, z emocji wbił w fotel. Zresztą, nie musi to być kosmiczny poziom dwóch światowej sławy drużyn z gwiazdami w składach. Nie. Wystarczą mi nasze ligowe ekipy, u których będzie widać wolę walki oraz najzwyklejszą w świecie RADOŚĆ z gry i PASJĘ. Kilka ładnych obron i dłuższych akcji, zacięte końcówki i ograniczona do minimum liczba błędów. Komentatorów skupiających się na meczu, a nie plotkach i tyle. Tylko tyle.

Zwykły, dobry mecz tylko bez ciągłego wysłuchiwania jaki to Bartosz Kurek jest okropny, jaki to Stephane Antiga był zły i kto go teraz może zastąpić, czy jak to w Bełchatowie cudownie uzdrawiają. Trochę mam już dość tych wszystkich dram, których końca nie widać i artykułów pisanych pod publiczkę, byle tylko kliknięcia się zgadzały. Mam dość tego, że sportowców traktuje się bardziej jak przedmioty czy produkty, a nie jak ludzi. Po prostu.  

Sensacje, plotki, docinki... Jasne. To zawsze było, jest i będzie, i nie tego się czepiam. Sama lubię, gdy na liczniku pojawia się ładna liczba, a pod wpisem znajduję jakiś komentarz. Klubowe docinki dodają kolorytu całej lidze i pozwalają na nabranie lekkiego dystansu, a dzięki ploteczkom ciągle coś się dzieje i jest o czym rozmawiać. Ale! Wszystko w granicach rozsądku. Mam wrażenie, że ostatnio jest tego wszystkiego za dużo. Siatkówka, widowiska sportowe zostały zepchnięte na dalszy plan. Otoczka przysłoniła sport. 

Nie mówimy już o dobrych meczach czy ciekawych akcjach, nie zastanawiamy się, dlaczego niektórym nie idzie i co można z tym zrobić. Czytamy za to o tym, który z siatkarzy ma nową dziewczynę. 

Nie macie wrażenia, że gdzieś po drodze wszyscy się pogubiliśmy? 

Czy może faktycznie problem jest we mnie, a siatkówka w Polsce ma się bardzo dobrze?