"A po nocy przychodzi dzień"... - zdjęcia

Witajcie.

Na początku miałam zamiar napisać kilka słów po memoriale, podzielić się wrażeniami czy pokusić się o jakieś małe podsumowanie, ale... odpuściłam sobie. Czy ma to teraz jakieś znaczenie? Najważniejsza impreza przed nami. Za tydzień o tej porze pewnie będę się szykować do wyjazdu do Warszawy, wczoraj nawet byłam kupić bilety na pociąg...

Chwilami mam już dość tych Mistrzostw Świata, mimo że one się jeszcze nie zaczęły. Jeszcze nikt nigdy mi tak nie "obrzydził" siatkówki, jak stało się to w ostatnim miesiącu. Nie sądziłam, że kiedykolwiek to powiem, ale już wolę kłótnie na linii Sovia - Skra, niż tą całą atmosferę jaka panuje teraz wokół reprezentacji. Mam wrażenie, że kiedyś było inaczej. Choć sama nie pamiętam za dużo faktów sprzed ery Anastasiego, to jednak czuję się bardziej związana z "tamtymi czasami" niż z obecnymi. Mam ważenie, że brakuje teraz niektórym pokory i wzajemnego szacunku, a media prześcigają się w podawaniu "ekstra newsów". Gdzie w tym wszystkim radosna atmosfera i dreszczyk emocji przed zbliżającym się świętem?

Po cichu liczę, że w czasie MŚ wszystko się uspokoi, że będzie 'milej i przyjemniej', ale to chyba tylko moje małe marzenia. Nie zdziwię się jak afera będzie goniła aferę, ludzie będzie kłócić się, że "powinien grać X a nie Y". A po MŚ? Albo wszyscy będą zadowoleni (ha ha ha, zapomniałam, że to w Polsce niemożliwe), albo dalej będzie panował jeden wielki chaos. Oby tylko nie było dramatu, tak jak to było 4 lata temu (oj, to doskonale pamiętam, niestety...). 

Wypadałoby już teraz skupić się tylko i wyłącznie na kibicowaniu. Na kibicowaniu z całego serca, bo nasza drużyna na to zasługuje. Nie psujmy tego Mundialu do końca, już dość zepsuły go nam drogie bilety, zakodowanie MŚ, niepotrzebne afery i kontuzje. Bądźmy razem z naszymi siatkarzami ponad to wszystko i skupmy się tylko na sporcie i widowisku. 

#GoPoland!

PS. Zdjęcia robione w zeszłym tygodniu