My, kibice: Nasze początki z siatkówką

Mówimy, że siatkówka jest naszym życiem, że nie wyobrażamy sobie, żeby miało jej teraz zabraknąć. Ale przecież zanim ją pokochaliśmy, musieliśmy ją poznać. Jednym towarzyszyła już od dzieciństwa, innym od niedawna. Niektórzy zaczęli od grania w siatkówką, inni od oglądania. Niektórym ktoś 'wszczepił' siatkówkę, a inni sami się na niej poznali...

Każdy ma swoją historię, każda jest wyjątkowa, unikatowa...

Na pierwsze pytanie odpowiedziało mi 6 kibiców, a raczej kibicek ^^

Patrycja, Snajper, Ania, Ania, Magda, Viola, to one dziś Wam, Nam opowiedzą swoje historie :)

Patrycja (malutka-mylittleworld.blogspot.com) 

„Kiedy spotkałam się z siatkówką? Hm. Spotkałam się na pewno w podstawówce. Mieliśmy na Dzień Dziecka takie mecze nauczycieli z uczniami i to było zawsze takie śmieszne, Poza tym mój brat gra w siatkę (jak byłam właśnie w podstawówce to on jak był w gimnazjum to wygrali jakiś turniej :D). Poza tym u nas zawsze jak są ważniejsze mecze, obojętnie jaki to sport, to się ogląda. Poświęcamy filmy i seriale, i oglądamy meczyki, także mam wsparcie :)

Pierwszy raz zagrałam w siatkówkę z bratem i siostrą na podwórku. Pamiętam jak kiedyś wieszaliśmy sznurek i odbijaliśmy, to z nimi nauczyłam się odbijać piłkę, a jak graliśmy w nogę to stałam na bramce :)

A mój pierwszy mecz siatkówki w telewizorze? Ojj, sama nie wiem. Na pewno jeszcze będąc w podstawówce :) Pamiętam, że w czwartej klasie podstawówki moim ulubionym sportowcem był Sebastian Świderski i podczas każdego meczu szukałam go wzrokiem po boisku :) Jak byłam na przykład na kolonii jak szłam do 6. klasy podstawówki, to chodziłam do innego pokoju oglądać mecze (nawet pamiętam, że graliśmy wtedy z Rosjanami), a gdy nie było transmisji siostra mi pisała wyniki :) Ale tak bardziej zaczęłam się interesować siatkówką jak poszłam do gimnazjum. Zaczęłam wchodzić częściej na stronę Plus Ligi, kojarzyć nazwiska z klubami itd. Potem po zakolegowaniu się z Moniką i Agnieszką, to wszystko nabrało tempa. Przypadkowo zgadałyśmy się o siatkówce, zaczęłyśmy analizować mecze i wymieniałyśmy się siatkarskimi newsami. To było coś :) Potem założyłam bloga, zaczęłam pisać więcej o siatce. Teraz siatkówka jest moim życiem :)”

Ania (ksjastrzebkiwegiel.blogspot.com i muszynianka-fakro.blogspot.com)

„Moje pierwsze spotkanie z siatkówką? Na szklanym ekranie było to bardzo wiele lat temu, będzie z dziesięć, może więcej. Oglądałam mecze z tatą i starszym bratem (czasy, kiedy siatkówka była puszczana w TVP). Zachwycałam się tą grą i zawodnikami (m.in. Zagumnym, Świderskim, Murkiem, Gruszką), to było dla mnie coś niesamowitego. Można powiedzieć, że ja i siatkówka to miłość od pierwszego wejrzenia. Co prawda nasz "związek" bardzo długo się rozwijał, bo na poważnie zainteresowałam się nią kilka lat później, bo w 2009 roku, podczas LŚ.

Pierwszy kontakt z piłką miałam w szkole, na lekcjach wf-u. Nie powiem żeby mi szło pięknie, bo wręcz przeciwnie, nie byłam w stanie porządnie zaserwować, ale mimo wszystko z lekcji na lekcję coraz bardziej kochałam ten sport. I nie wiedzieć kiedy, moje całe życie podporządkowało się siatkówce. Ciągle o niej myślę, mówię i wydaje wszystkie swoje oszczędności na nią. Ale taka miłość zdarza się tylko raz :)”

Viola (nasisportowcy.blogspot.com)

„Siatkówka była ze mną odkąd pamiętam, byłam malutką dziewczynką kiedy pojawiła się ona w moim życiu – może to dzięki temu aż tak ją pokochałam i stała się dla mnie czymś w rodzaju uzależnienia, a wszystko dzięki tacie- tak, to on „zaszczepił” we mnie pasję do niej.

O ile dobrze pamiętam wszystko zaczęło się w sezonie ligowym 2004/2005, ja byłam wtedy w pierwszej klasie podstawówki więc moje wspomnienia z tego okresu nie są jeszcze takie jak od niedawna, nie byłam do końca świadoma tego co się dzieje, a działo się wiele… Były to dobre czasy dla Olsztyńskiego AZS-u, wtedy nie nadawano tych meczów w TV, a więc tata słuchał ich w radiu, a że ja zawsze byłam córcia tatusia to wiele rzeczy robiłam z nim, jedną z takich rzeczy było właśnie słuchanie relacji z meczów. Przyznam się szczerze na początku nie lubiłam tego, ba powiem więcej denerwowałam się kiedy włączał radio i słyszałam relacje myślałam sobie wtedy coś w stylu „matko, co on w tym widzi?!” ale dalej dzielnie trwałam z nim przy odbiorniku… i tak się wkręciłam, z czasem zaczęłam zadawać coraz więcej pytań, dowiadywać się nowych rzeczy. Kolejnym ważnym wydarzeniem jakie już w miarę pamiętam były MŚ 2006, wtedy to tata wytłumaczył mi jaka to ważna impreza i co jest jej stawką, akurat półfinał utkwił mi bardzo w pamięci, wracałam wtedy od babci, całego meczu słuchałam w samochodzie, a że była to zima i samochody nie były jeszcze tak komfortowe jak teraz, było dosyć zimowo i wtedy to właśnie pierwszy raz płakałam z powodu siatkówki, wiedziałam, że wydarzyło się coś bardzo ważnego, chociaż wtedy jeszcze nie rozumiałam skali tego wydarzenia.

Potem miałam małą przerwę i wróciłam dopiero na PŚ Kobiet 2007, z którego nawet ostatnio znalazłam mały notesik z zapisanymi wynikami i składami naszych ;)

Już bardziej świadoma i zaangażowana byłam na IO w Pekinie, oglądałam ceremonie otwarcia i mecze głównie Polaków, pierwszy raz poczułam wtedy tak wielki ból kiedy nasi przegrali w ćwierćfinale… długo nie mogłam się pogodzić- tak mogę powiedzieć, że to właśnie wtedy zaczęła się ta moja miłość do siatkówki, ta świadoma… Cóż długo by jeszcze pisać… Kolejnym spajającym elementem w całej tej mojej układance były ME 2009, to pamiętam jak dziś, po finale w środku działo się ze mną coś dziwnego- tyle szczęścia nie było u mnie chyba jeszcze nigdy, moje serce wtedy przyspieszyło i długo nie mogło powrócić do normalnego rytmu, po tamtym wydarzeniu nic już nie było takie jak wcześniej dla mnie, wiedziałam, że na moich oczach pisze się historia i chciałam być jej częścią przynajmniej w postaci małego kibica ;D Z czasem przyszły kolejne sukcesy, ale także porażki, lecz ja już pozostałam w tym świecie, mecze w środku nocy- to też pamiętam, stały się one nieodłącznym elementem mojej pasji.

Moje osobiste „pierwsze zetknięcie z piłką” to była gra z koleżanką z podwórka piłką- taką zwykłą dmuchaną, jaką gra się nad morzem ;D przez jakiś sznurek czy coś w tym stylu pomiędzy garażami, wiele się z tym wiąże, ale tutaj to nic istotnego, zawsze byli znajomi z podwórka z którymi zawsze jakoś zapełniało się czas, m. In. Przebijając tak piłkę…

Podsumowując miłość do siatkówki dostałam po tacie, a z czasem zaczęła się we mnie rozwijać, aż doszłam do momentu w którym nie wyobrażam sobie już bez niej życia. Sama też lubię sobie pograć ze znajomymi, ale to raczej na zasadzie 3 odbić i masy śmiechu i dobrej zabawy.”

Magda (photoblog.pl/zwariowanaaaa250/133065353)
„Moja przygoda z siatkówką zaczęła się pod koniec meczów MŚ 2010r. Wtedy już poznałam jaką wielką przyjemność daje mi kibicowanie drużynie Polskiej. Ale jeszcze wtedy siatkówka nie jeszcze nie poruszała mnie chyba tak bardzo jak robi to teraz:)
Z kolei w walce o Puchar Świata w 2011r. byłam już w stu procentach pewna, że kibicowanie Naszym Orzełkom nie jest tylko przelotnym oglądaniem meczów. Takie kibicowanie daje mi naprawdę wiele szczęścia, i żałuję, że nie zaczęłam się fascynować siatkówką wcześniej...
W siatkówkę gram już dawno, ale tylko na lekcjach w-fu w szkole. Kiedyś było kółko, które było poświęcone tylko graniu w siatkówkę, ale ponieważ przychodziło na nie bardzo mało osób nie opłacało się je organizować. Cóż pomimo tego, iż lubię siatkówkę, ostatnio gram w nią naprawdę mało z powodu kontuzji kolana:/”

Ania (truskawkowamorela.blogspot.com)

„Siatkówka towarzyszy mi przez sporą część mojego życia. Cała przygoda (głównie z siatkówką na "wielkim" ekranie) zaczęła się jakieś ponad 7 lat temu, kiedy byłam jeszcze w gimnazjum, miałam więc jeszcze okazję oglądać przez trochę "zmagania" Arka Gołasia na parkiecie. Jednak początkowo nie zdawałam sobie sprawy, że siatkówka mogłaby "zawładnąć" moim całym życiem i po części przewrócić je do góry nogami. Choć początkowo była to dla mnie czarna magia i nie bardzo rozumiałam wszystkich panujących w niej zasad to z czasem zaczęło mnie to wciągać: nowi siatkarscy idole, ulubione drużyny, a konkretniej jedna, której kibicuję zresztą do dziś niezmiennie. Jednak w sercu i pamięci na zawsze pozostanie myśl, że to właśnie Arkadiusz Gołaś, jeśli mogę tak napisać, sprawił, że siatkówka towarzyszy mi do dziś. Niestety ja osobiście nigdy nie miałam okazji trenować tej dyscypliny, ponieważ nie pozwalał mi na to ani mój wzrost ani kondycja fizyczna. Więc gra w siatkówkę w moim przypadku miała miejsce jedynie podczas zajęć wfu w szkołach do których uczęszczałam i niestety muszę przyznać się do tego, że gra nie szła mi najlepiej. Ale wszystkie siatkarskie potyczki na telewizyjnym ekranie oglądałam przez ten długi czas - 7 lat. W tym czasie zdążyły spełnić się moje marzenia spotkania ulubionej drużyny podczas spotkań Plus Ligi i oczywiście reprezentacji podczas Memoriału H.J. Wagnera i choć okazji ku temu nie było zbyt wiele to bardzo się cieszę, że mogłam coś takiego przeżyć. Dodatkowo muszę przyznać, że na początku mojego zainteresowania siatkówką wymyśliłam i poukładałam sobie w głowie historię, którą przelałam na papier i tak do dziś w szufladzie leżą 2 części mojego dzieła - "książki", która jednak chyba nie jest na tyle idealna żeby ujrzeć kiedyś światło dzienne ;)”

Snajper :) (snajpers.blogspot.com) 

”Moja przygoda z siatkówką zaczęła się dość przypadkowo. To był rok mistrzostw świata, Japonia 2006, jakże pamiętna dla wszystkich kibiców. Wtedy to się zaczęło. Miałam 9 lat i któregoś dnia, kiedy wróciłam ze szkoły mój tata - kibic sportu wszelakiego - wydał mi się bardzo czymś zdenerwowany. No to usiadłam sobie w pokoju i pytam rodziciela : "Tato, co jest? Denerwujesz się czymś?" . A on mi na to: "Dziecko, tam w Japonii nasi siatkarze grają z Ruskimi o półfinał Mistrzostw Świata". No to ja, dziewięcioletnie dziecko, pytam dalej : "A oni też się tak denerwują?". Na co mój tata, troszkę zbity z tropu mówi mi tak : "No skoro mnie się tu ręce trzęsą, to oni pewnie też się denerwują". O nic więcej nie pytałam. Usiadłam i wpatrzyłam się w telewizor. Akurat zaczynał się tie-break. Nie pamiętam zbyt wiele, bo mała byłam, ale wiem, że Grzesiu Szymański (mój pierwszy ulubiony siatkarz notabene; )) i Piotrek Gruszka wygrali dla nas ten mecz. A potem była nieludzka radość. Jeszcze nie wiedziałam dlaczego i po co, ale cieszyłam się i płakałam ze szczęścia razem z tatą i siatkarzami w Japonii. I zaczęło się : ). W kolejnych meczach gorąco kibicowałam naszym Biało-czerwonym i byłam bardzo dumna ze srebrnego medalu, płacząc na dekoracji, gdy chłopcy mieli na sobie koszulki z numerkiem Arka... To właśnie podczas tych mistrzostw pokochałam siatkówkę. To wtedy Mariusz Wlazły stał się moim późniejszym idolem (bo na początku to nie mogłam uwierzyć, że można tak wysoko skakać i dlatego go zapamiętałam ; )). Wtedy zaczęło się coś, bez czego dziś nie wyobrażam sobie życia. I nich tak zostanie : ).

No i czas na mnie :)
W moim przypadku trudno określić kiedy po raz pierwszy obejrzałam siatkówkę. Podejrzewam, że było to na przełomie 2008-2009 roku. Koleżanka wtedy interesowała się siatkówką, a ja chciałam zobaczyć co jej się tak podoba w tej grze. Jednak było to wtedy takie oglądanie dla oglądania. Towarzyszył mi wtedy brat, który mimo, że miał wtedy jakieś 8 lat, próbował tłumaczyć mi kto to jest libero xD Skończyło się na tym, że powiedział, iż to jest ten w innej koszulce... ;p
Natomiast pierwszym świadomym meczem, który dość dobrze pamiętam był mecz Polska - Niemcy, który odbył się w ramach LŚ 2010... Potem były Mistrzostwa Świata, które odwróciły całe moje życie do góry nogami. Bardzo je przeżywałam, no i właśnie wtedy pokochałam siatkówkę... :)
U mnie najpierw była gra, a dopiero później oglądanie. Zaczęło się od zwykłego odbijania piłką na podwórku w wieku dziecięcym, potem w szkole. Jednak nigdy nie byłam typem sportowca, i nie szło mi najlepiej. Zresztą teraz jest podobnie, także gram na podwórku i w szkole, i gram nie najlepiej. Ale się staram! Wkładam w to całe serce, a że nie wychodzi... trudno. Liczy się zabawa! ^^

Jak mogliście przeczytać, każdy zaczynał w innym czasie, w inny sposób kibicować. Jednak każda historia kryje w sobie coś niesamowitego. Pokazuje jak niewiele trzeba, by siatkówka stała się nieodłącznym elementem naszego życia... 
 

Dziękuje Wam dziewczyny za to, że podzieliłyście się z Nami swoimi historiami :)  

~*~

Dziękuje też, tym którzy przeczytali to do końca. Wiem, że trochę tego było, ale ja się z tego bardzo cieszę. Mam nadzieję, że w przyszłych odsłonach weźmie udział jeszcze więcej osób.
Kolejne pytanie/temat to: 

"Za co kocham siatkówkę"

Piszcie co Was urzekło w siatkówce, dlaczego lubię akurat ten sport, co sprawia, że siatkówka jest sportem wyjątkowym :)
Swoje odpowiedzi przesyłajcie na adres: siatkara9519@gmail.com 
Czekam do soboty (22.09) do godziny 12:00. 
Kolejny odcinki będą pojawiać się w niedzielę, chyba, że będzie inne ważne wydarzenie, o którym będę chciała napisać, tak jak zdarzyło się to teraz.

Pozdrawiam :)

(Przepraszam za rozmiar czcionki. Wiem, że jest mały, ale coś mi się tu stało, i nie potrafię tego zmienić ;/)