My, Kibice: Za co kochamy siatkówkę

Zdzisław Ambroziak powiedział, że "Siatkówka jest bowiem sportem wyjątkowym.". Zapewne każdy kibic siatkówki zgadza się z tym zdaniem, i każdy potrafi powiedzieć dlaczego tak właśnie według niego jest.

Każdy kto pokochał siatkówkę, musiał znaleźć w niej 'to coś'...

Dziś na pytanie "Za co kocham siatkówkę" odpowiedziały mi Snajper, Patrycja, Ania i Viola...

 "Siatkówka jest sportem mojego życia i nie wyobrażam sobie,

 że mógłbym robić coś innego" Daniel Pliński 

Snajper (snajpers.blogspot.com)

"Dlaczego siatkówka? A dlaczego oddychasz? Siatkówka jest dla mnie życiodajnym tlenem. Tworzą ją niezwykli ludzie - pełni pokory, ducha walki, wytrwałości, otwarci na świat i potrzeby innych. To dzięki nim, dzięki siatkarzom, kocham ten sport. Bo oni pokazali mi, że dzięki ciężkiej pracy, pokorze  wytrwałości można zrealizować marzenia. Że warto te marzenia gonić, bo nie ma na świecie rzeczy niemożliwych. Siatkówka to piękny sport i niezapomniana szkoła życia. Tu nie liczy się jednostka, choćby najlepsza. Tu liczy się grupa. Każdy jest tym najważniejszym. I za to ją kocham."

 

Patrycja  (malutka-mylittleworld.blogspot.com)

"Za co kocham siatkówkę? Chciałoby się powiedzieć, że za wszystko! :)

Tak naprawdę najbardziej doceniam w tym sporcie emocje, poświęcenie, walkę o każdy punkt oraz podporządkowanie całego swojego życia dla tego sportu. Dla mnie niesamowitą sprawą jest przywiązanie do gry, do zawodników. Siedząc przed szklanym telewizorem, czuję tą magiczną atmosferę, duchem jestem z Nimi, wspieram Ich i całym sercem kibicuję. To jest dla mnie niesamowite, ta więź łącząca kibica i zawodnika.

Ponadto siatkówkę kocham za ciągłą grę bez wytchnienie, za wspaniałe zagrania, wspaniałych siatkarzy, którzy z piłką czynią cuda. Za wszystkie asy serwisowe, bloki, ściany, wystawy i obrony. Za grę do ostatniego gwizdka. Za to wszystko dziękuję. Za te piękne chwile♥"

Viola (nasisportowcy.blogspot.com/)

"Zastanawiając się nad odpowiedziom na to pytanie, długo nie mogłam określić tego w słowa, dla mnie siatkówka jest wszystkim, kocham po prostu za to jakim jest sportem, przede wszystkim  za emocje; tutaj nikt nie udaje, przegrasz- jest ci smutno to płaczesz, po wygranej jest niesamowita radość, okrzyki, łzy szczęścia! Na pewno są to też wspaniałe akcje, szybkie piłki, niesamowite obrony, zagrywki o niewyobrażalnej prędkości- to wszystko łączy się w wielką całość która bez poszczególnych elementów nie byłaby już tym samym- i to jest jej wielki czar! Magia którą pokochałam ;D

Jest to także „przyjaciółka”, dla mnie najlepsza na poprawę humoru, kiedy jest mi smutno, włączam sobie mecz i od razu lepiej się czuję. To taki mój mały świat, w którym czuję się dobrze, są w nim ludzie mi podobni, którzy czują to co ja. Dzięki siatkówce odnalazłam w swoim życiu sens, mam coś co trzyma w gorsze dni, dzięki czemu mogę się cieszyć. Dyscyplina ta nauczyła mnie także bardzo wiele, dodała pewności siebie, uporu, walki o to co ważne i nie poprzestawania na laurach, ale także wiele pokory i respektu przed tym co może się wydarzyć, tutaj niczego nie możemy być pewni, ale wiele możemy osiągnąć sami dzięki swojej ciężkiej pracy. To taka moja nauczycielka życia i za to ją kocham! Myślę, że bardzo wiele zmieniła w moim życiu, za co jestem wdzięczna, poznałam wielu cudownych ludzi ;D- bo siatkówka to nie tylko to, co dzieje się na boisku, to nie same mecze, ale także ludzie z nią związani, kibice, całe środowisko które kocha ten sport tak samo jak ja.

Siatkówkę kocham także za wspaniałych siatkarzy i siatkarki, za ich charaktery, to co pokazują na parkiecie,  poza nim, za walkę, charakter, to co poświęcają i to co dają innym, za wielkie serce ;D Po prostu. Ciężko jest napisać coś mądrego, tak żeby to wszystko miało ręce i nogi, ale mogę spróbować podkreślić to co dla mnie najważniejsze w jednym zdaniu.

„Siatkówka jest sportem wyjątkowym, który oddaje i przekazuje emocje, z człowieka na człowieka, pozwala się nimi dzielić, jest to wielka społeczność połączona wielką pasją, gdzie każdy znajdzie miejsce dla siebie, są to także wspaniali zawodnicy, którzy pokazują nam jak wiele można poświęcić dla czegoś co jest dla nas tak ważne!”" 

Ania (truskawkowamorela.blogspot.com oraz brzoskwiniowamorela.blogspot.com)

"To prawda, siatkówka jest sportem wyjątkowym. Ta jej wyjątkowość i wszystkie otaczające ją emocje sprawiły, że to właśnie ten sport tak lubię i oglądam najchętniej. A dlaczego konkretnie? Siatkówka dostarcza nam tylu sprzecznych uczuć: jest radość, po każdym zdobytym punkcie, zwycięskim meczu i całym turnieju, kiedy emocje są chyba najsilniejsze, w szczególności kiedy naszym siatkarzom uda się wywalczyć jakiś medal. Ale jest też smutek, choć nie można tego nazwać „zawodem”, kiedy niestety zwycięstwa nie uda się uzyskać, a jedna piłka, jeden punkt mogą przesądzić o przegranej. Smutek, który musimy również oglądać na twarzach siatkarzy. Następnie jest duma, niezależnie od tego czy się wygrywa czy przegrywa. A tak niewiele osób ją posiada. Dla innych liczy się tylko wygrana, ale dla mnie i z pewnością dla wszystkich siatkarskich (tych prawdziwych) kibiców ważne jest powiedzenie „dumni po zwycięstwie, wierni po porażce”. Wiadomo, że też nie można mieć klapek na oczach i otwarcie mówić, że coś było nie tak, ale czy nie na tym polega sport? Żeby przegrywać, a następne spotkanie grać ze „zdwojoną” siłą i wygrać? A co za tym też idzie jest.. Irytacja tymi, którzy obejrzą jedno spotkanie, a już są znawcami siatkówki. Lepiej żeby wtedy była wygrana, bo w innym przypadku na siatkarzach nie zostawiają suchej nitki. Można by powiedzieć, że w każdym sporcie towarzyszą nam takie emocje, ale to jednak siatkówka daje mi tych uczuć mam najwięcej. Może wynikać to z tego, że patrząc na tych wszystkich chłopaków którzy siatkówce oddają samych siebie, to ich emocje „przechodzą” na nas. Kiedy możemy się przyglądać jak oni cieszą się z wygranej, to wówczas my też jesteśmy szczęśliwi, kiedy wiedzą że im nie idzie my w dalszym ciągu jesteśmy z Nimi i im kibicujemy. Ale jaka jest radość kiedy zdobywamy najważniejsze trofea, i możemy „stanąć” na najwyższym stopniu podium, kiedy siatkarzom wieszają na szyi medale pojawiają się łzy.. łzy szczęścia i myśl, że zawsze byliśmy z nimi, niezależnie od wyników. Że ciężka praca opłaciła się chłopakom i właśnie trwa jeden z najpiękniejszych momentów w ich życiu. I naszym również. Łzy jednak pojawiają się również w tych gorszych momentach, kiedy jesteśmy bezradni wobec przegranej, nie możemy pomóc. Taka właśnie jest siatkówka. „WYJĄTKOWA”, tak samo jak wyjątkowi są kibice i atmosfera na trybunach. Każdy o tym mówi, że siatkarscy kibice są najlepsi i to właśnie my możemy dodać siatkarzom trochę wiary w zwycięstwo. Ale może wynika to z tego, że siatkówka to przepiękny sport, na który warto wydać pieniądze, żeby choć przez chwile móc doświadczyć tego na własnej skórze."

Moja odpowiedź :)

Za co kocham siatkówkę? Obecnie za wszystko i za nic. Po prostu, za to, że jest...
Pokochałam ją za emocje. Wcześniej nie interesowałam się sportem wcale, a może inaczej. Nie było w nim niczego, co mogłoby mnie ująć... Jak kiedyś pisałam, u mnie w domu oglądało się tylko piłkę nożną i skoki narciarskie, i jakoś te dyscypliny nie były 'porywające' dla mnie. A tu nagle pojawia się siatkówka. Dyscyplina, której nie potrafiłam obejrzeć spokojnie (i nadal nie potrafię). Z każdą akcją moje serce bije coraz mocniej, z każdą minutą gromadzi się we mnie coraz więcej emocji, a po meczu... 'wychodzą' one na wierzch. I albo są to łzy radości albo rozpaczy. Albo po meczu jestem zadowolona i mam dobry humor, albo wręcz przeciwnie, lepiej do mnie nie podchodzić. Siatkówka powoduje, że popadam ze skrajności w skrajność. Absolutnie nigdy nie mogę spokojnie obejrzeć meczu, z pewnością, że go wygramy. I to jest piękne.

Siatkówkę kocham także za inne, pozaboiskowe rzeczy. 

Siatkarze i siatkarki. Mogliby nosić wysoko głowy, występować na pierwszych stronach gazet, mieć wszystkich w nosie. Mogliby, ale tacy nie są. Wręcz przeciwnie, są tacy ... zwykli. Podporządkują swoje życie siatkówce. Zajmuje ona im większość czasu, ale mimo to zawsze znajdą chwilę, by pomóc innym, by się powygłupiać, porozmawiać z kibicami...

Siatkówka to także taka moja nauczycielka. Najlepsza nauczycielka jaką kiedykolwiek miałam. Zmieniła mnie i to bardzo. Ukształtowała moją osobowość, charakter. Wskazała drogę. Nie chciałabym teraz pisać całej historii, ale mogę napisać, że gdyby nie ona, na pewno nie byłabym teraz tu gdzie jestem teraz i nie poznałabym tylu wspaniałych ludzi.

Podsumowując, siatkówkę kocham za wszystko. Emocje i adrenalinę, których nam dostarczają mecze. Zabawę ale i chwile do rozmyśleń, które dają nam siatkarze i siatkarki. Lekcje i nauczki, których dostarcza nam życie podporządkowane siatkówce. Kocham też za nic. Samo to, że jest mi wystarcza. Bo siatkówka to coś, bez czego teraz nie wyobrażam sobie nie tylko mojego życia, ale i samej siebie...

 "Siatkówka jest to fantastyczny sposób na życie, naprawdę. Jest to piękna przygoda, dająca wiele radości nie tylko tych sportowych" Łukasz Kadziewicz  

Każdy z nas, kibiców siatkówki, znalazł sobie w tym sporcie 'to coś' co sprawia, że jest ona sportem wyjątkowym. Każdego mogło ująć coś innego, w wielu przypadkach są to podobne rzeczy. Ale wiecie co jeszcze jest pięknego w siatkówce? To, że My, Kibice potrafimy się złączyć w całość i razem wspierać naszych zawodników/zawodniczki. My i Oni, to przecież też jakaś cząstka tworząca 'to coś'...

 ~*~

Dziękuje wszystkim za nadesłanie odpowiedzi na kolejne pytanie, i że razem ze mną tworzycie ten cykl. Wielki dzięki :)

Kolejny temat to:

Mój siatkarski 'idol'

Macie swojego siatkarskiego idola? Zawodnika/zawodniczkę, która jest dla Was wzorem do naśladowania? Osobą którą podziwiacie. A może po prosu kogoś, kogo bardzo lubicie i szanujecie? Opiszcie Go/Ją!

Piszcie kto to jest i za co Go/Ją cenicie. Dlaczego właśnie ta osoba...

Odpowiedzi przesyłajcie do soboty (29.09), do godziny 12:00, na maila: siatkara9519@gmail.com

Pozdrawiam.