Czas nie leczy ran! Echo LM 2012...

Dokładnie rok temu, o tej godzinie byłam bardzo, bardzo smutna. Łzy lały się ciurkiem, ręce trzęsły, a w głowie szalały różne myśli. Do tej pory gdy wspominam TAMTE wydarzenia do oczu cisną mi się łzy, w sercu czuję kłucie, a w głowie mam tylko jeden obrazek...

Godzina 17:30 zaczynamy! Dawno się tak nie denerwowałam, przecież może zdarzyć się wszystko...

Pierwszy set dość gładko przegrany, drug równie gładko wygrany. Ojć, co będzie dalej? 

Trzeci set... idziemy punkt za punkt... i tak! Mamy to! Trzecia partia jest nasza!

Czwarty set, w głowie myśl "Oby ostatni"... Znów wyrównana gra.. Mamy piłkę meczową! Boże proszę, jednej punkt i będę najszczęśliwszym człowiekiem na świecie... Ale nie, Boski plan był inny. Rosjanie doprowadzają do remisu, a potem mają piłkę setową. W głowie słowa Jacka Nawrckiego "Trzeba serduchem to wygrać, bo taktyką tego k**** nie wygramy"... Niestety serducho nie pomogło. Będzie tie-break, łzy lecą ciurkiem, nie mogę na to patrzeć...

Jednak jestem masochistką, będę patrzeć...

Tie-break, prowadzimy 5:1... Zaraz robi się remis po 7... Do końca idziemy punkt za punkt. Mamy meczową, ale nie wykorzystana. Rosjanie się nie mylą, Polacy też nie, ale za ich śladem nie poszli sędziowie... 

Na chwilę wszystko się zatrzymuje... Atakuje Winiarski, po bloku piłka wychodzi na aut. Powinien być remis! Panie sędzio! Remis! 

Nie...

To niemożliwe...

Przecież...

Ostatnią akcję widziałam milion razy...

Śni mi się po nocach...

Nie daje mi spokoju...

Sprawia ból...

Nigdy nie zapomnę tego wydarzenia. 

Nie potrafię wyrzucić tego z głowy, od tak zapomnieć i żyć tym co mam teraz. 

Jedna akcja a dziś pisałabym o rocznicy jednego z najpięknieszych moich dni!

Jednak akcja, a być może Skra miałaby 8 tytuł Mistrza Polski, być może teraz walczyłaby o 9 tytuł.

Kto wie...

Obrazek płaczących Siatkarzy... Czy jest coś gorszego? Czy kibic może doświadczyć czegoś bardziej bolesnego, jeśli chodzi o kibicowanie? 

Ja sobie z bólem poradzę. W pewnym sensie już się do niego przyzwyczaiłam. 

Przyzwyczaiłam się do tego kucia w sercu, gdy ktoś ledwie wspomina o tym meczu, albo gdy widzę ekipę z Kazania, gdy wgl słyszę nazwę "Zenit Kazań"... 

Zastanawiam się, czy ten mecz siedzi jeszcze gdzieś w psychice siatkarzy. Czy ma on wpływ na naszą teraźniejszą grę? Nie wiem, czy chcę znać odpowiedź...

To niemożliwe...

Nie wierzę...

Ja muszę tam jechać...

Muszę teraz z Nimi być...

Proszę, nieee...

19:47 KONIEC...

Dziś do godziny 18 miałam raczej dobry humor. Zapewnił mi to wczorajszy mecz (relacja w ciągu najbliższych kilku dni), ale im bliżej godzin wieczorowych tym jakaś bardziej przygnębiona się czułam. Po 20 wzięłam prysznic i tabletkę na ból głowy... To wszystko wraca i wracać będzie. Ja tego nie planuję, to samo tak się dzieje...

"Skra Bełchatów po wielkiej walce przegrywa z Zenitem Kazań 2:3 w finałowym meczu LM"