"Sen" - relacja z Pucharu Polski, dzień 2

Miłym akcentem zakończył się ten smutny dzień. Nie potrafiłam cieszyć się z siatkarskiego święta, o którym tyle marzyłam i na które tyle czekałam. Przybita wróciłam do domu, ale...

...ale następnego dnia druga z moich drużyn, w historycznym dla niej turnieju, grała o historyczny sukces. I choć w sobotę zrezygnowana położyłam się spać, w niedzielę obudziłam się pełna nadziei i w 99 % gotowa na zmierzenie się z kolejnym wyzwaniem. 

Na wielki finał Pucharu Polski wybrałam się z Marceliną i Mateuszem. Po drobnych problemach komunikacyjnych (w obu słowach tego znaczeniu) udało się wreszcie w komplecie zasiąść na trybunach Ergo Areny. Ale zanim rozpoczął się mecz udało mi się spełnić kolejne z marzeń podczas tego turnieju. Wszystkie mecze śledzili na żywo trenerzy naszej reprezentacji. Stephane Antiga podszedł do kibiców, nie mogłam więc zmarnować takiej okazji. O ile autograf zdobyłam 3 sezony temu, gdy bronił barw bydgoskiego klubu, o tyle zdjęcia jeszcze nie miałam. Teraz mam! 

Z rozgrzewki za wiele zdjęć nie posiadam, a z tych co zrobiłam do publikacji nadaje się niewielki procent. Trzęsące się ręce nie ułatwiły mi zadania... Po wejściu na halę praktycznie zapomniałam o tym, co działo się kilkanaście godzin wcześniej i udzieliła mi się atmosfera siatkarskiego święta. A że był to finał, a w finale grała moja drużyna - nerwy musiały się pojawić! 

Choć hala wypełniona do ostatniego miejsca nie była, atmosfera jak zwykle była cudowna. Oprócz głośnych KK z Gdańska i Rzeszowa, zostali także kibice Jastrzębskiego Węgla i Skry Bełchatów. Wielki szacunek dla Was! To niesamowite jaką atmosferę mogą razem stworzyć kibice różnych klubów. Siatkówka łączy ludzi - podczas tego turnieju miałam okazję po raz kolejny się o tym przekonać. 

Mecz stał na mistrzowskim poziomie, jak na finał Pucharu Polski przystało. Wyrównana gra praktycznie od początku do końca. Fantastyczne obrony (choć chwilami dość niebezpieczne), różnorodne ataki i stabilna zagrywka. Tak jak powiedział po meczu pan Ireneusz Mazur "Mieliśmy w Ergo Arenie znakomite siatkarskie show". Mi nie pozostaje nic innego, jak tylko podpisać się pod tym zdaniem. 

Po trzech setach na tablicy wyników było 2:1 dla Lotosu Trefla. 

Gdańszczanie prowadzili już 23:21, jednak rzeszowianie wyrównali stan seta. 

Kolejny punkt dla Żółto-Czarnych i piłka meczowa na wagę Pucharu Polski. 

Asseco Resovia nie kończy swojego ataku, kontrę dla Lotosu i... Mateusz Mika cudownym atakiem kończy seta... i mecz. I zapisuje się do historii Lotosu Trefla złotymi zgłoskami. 

Jak całe wydarzenie wyglądało z perspektywy kibica Lotosu Trefla? Trudno powiedzieć, bo nadal ciężko mi w to uwierzyć! W poprzednich sezonach zajmowaliśmy miejsca pod koniec tabeli, a teraz wygrywamy Puchar Polski! To jest... jak sen. Bardzo piękny sen, na którego wspomnienie uśmiech mimowolnie pojawia się na ustach :) 

Emocje jeszcze nie zdążyły opaść, a za chwilę miała rozpocząć się uroczysta dekoracja. Może ciężko w to uwierzyć, ale ręce trzęsły mi się jeszcze bardziej niż przed meczem! 

Dekorację oglądałam już przy barierce, na szczęście ochrona nie miała nic przeciwko <szok>. Najpierw wręczenie nagród indywidualnych (z którymi w większości się nie zgadzam). Później pamiątkowy puchar dla Asseco Resovii i na końcu Puchar Polski dla Lotosu Trefla! Oczywiście nie zabrakło złotego konfetti, szampana i miliona zdjęć. Odśpiewany został także hymn Polski.

Po dekoracji i pierwszych chwilach radości siatkarze Lotosu Trefla Gdańsk podeszli do Klubu Kibica podziękować im za doping. Przeszli także wzdłuż barierki przy której akurat stałam i miałam przyjemność przybić piątkę ze zwycięską ekipą ;)

Łezka w oku się zakręciła, ale chyba byłam jeszcze w takim szoku, że morza łez nie było (na szczęście!). 

Mogłabym napisać tutaj też kilka słów o mistrzowskiej klasie i niektórych zachowaniach, które mnie zaskoczyły. Jeśli ktoś śledzi mojego Twittera, to mniej więcej wie o co chodzi. Zostawię jednak wszystkie szczegóły i przemyślenia dla siebie. Nie chcę teraz o tym myśleć i się nad tym zastanawiać. Może kiedyś pojawi się osoby post na temat zachowania? 

Z podsumowaniem turnieju mam mały problem. Z jednej strony jest moja Skra, na której wspomnienie pęka mi serce. Z drugiej strony jest Lotos, dzięki któremu rany na sercu zostają znacznie uleczone. Spełniłam kilka moich małych marzeń (autograf od Łukasza Kadziewicza, zdjęcie z trenerem Antigą, Lotos z Pucharem Polski), ale też kilka zostaje niespełnionych (nadal nie byłam na naszym "gran derbi", nie zobaczyłam Skry na podium). W ogólnym rozrachunku chyba turniej oceniłabym na +, choć ta rysa na szkle zostanie.