"Miłość do siatkówki czasami boli" ~W. Drzyzga

Odnaleźć prawdziwą pasją to odnaleźć szczęście. Ja swoje szczęście ulokowałam w siatkówce. Nie mówię, że siatkówka jest jedyną rzeczą, która potrafi wywołać uśmiech na mojej twarzy, bo tak nie jest. Jednakże odgrywa dużą rolę w moim życiu. Bardzo dużą. I dzięki mam wiele fantastycznych wspomnień. Ale nie zawsze było łatwo i przyjemnie. 

Mówi się, że siatkówka jest najbardziej zespołową z zespołowych gier. Coś w tym jest. Bez drugiej osoby, kolegi obok, nie jesteś w stanie nic ugrać. NIC. Tak samo jak siatkówki nie tworzą tylko sportowcy. Potrzebni są trenerzy, lekarze, sędziowie i my - kibice. Swoją rolę odgrywają również dziennikarze i siatkarscy eksperci, statystycy i fotografowie. Wszyscy razem tworzymy pewną społeczność. Rodzinę? 

Często się nie zgadzamy, co jest normalne. Mamy odmienne charaktery i różne poglądy. Każdy z nas ma swoją własną historię, która go kształtuje. Ale są wydarzenia, które przeżywamy wszyscy równie mocno. Które na bardzo długo zapisują się w naszej pamięci i których osoba "z zewnątrz" nie będzie potrafi do końca zrozumieć. Chodzi o wielkie zwycięstwa i bolesne porażki.

Bycie kibicem to nie tylko klaskanie po udanych akacjach, wypisywanie na portalach społecznościowych #TeamPoland i skakanie z radości po wygranych meczach. O byciu kibicem nie świadczy biało-czerwona koszulka i wymalowana twarz. To wszystko to tylko dodatki. Fajne ale tylko dodatki. Bycie kibicem to dużo większa rola, bo w sporcie jak w życiu, czasem jest dobrze, a czasem źle. I kibic jest kibicem zawsze - na dobre i na złe.

Podczas jednego z meczów (a może w studiu po meczu?) Wojciech Drzyzga powiedział słowa, które bardzo utkwiły mi w pamięci "Miłość do siatkówki czasami boli". Jedno proste zdanie, ale długo się nad nim zastanawiałam. Nigdy nie ukrywałam, że po niektórych meczach łzy ciurkiem leciały po moich policzkach. Nie udawałam, że wszystko jest w porządku, podczas gdy nie mogłam zapomnieć o przegranym dzień wcześniej ważnym meczu. Nie raz miałam wszystkiego dość, a widok smutnych siatkarzy, którym kibicowałam był niczym nóż wbijany prosto w serce. Kilkukrotnie. Bolało.

Cieszymy się ze zwycięstw na różne sposoby, ale na ogół panuje bardzo radosna atmosfera. Ludzie są względem siebie przyjaźnie nastawieni i nie ma problemu, by cieszyć się z sukcesu z kimś zupełnie obcym, np. sąsiadem na trybunach. A porażki? Tu bywa różnie. Są osoby, które są po prostu smutne. Które nie mają ochotny na żadne rozmowy, analizy na gorąco i szukanie winnych. Przecież to i tak nic nie zmieni? Są osoby, które przez analizę próbują tłumaczyć sobie porażkę i po kilkunastu minutach/godzinach wracają do "normalnego" życia. Są też ludzie, którzy swoje rozgoryczenie wyładowują w internecie. 

Konstruktywna krytyka? Okay. Nie można tylko głaskać, prawda? Ale pamiętajmy, że na przykład taka porażka po tie-break`u na przewagi, po walce przez blisko trzy godziny, boli nie tylko nas. To przede wszystkim tragedia (mniejsza czy większa, zależy od wagi meczu) siatkarzy. Sportowców. Oni dobrze wiedzą, co zrobili źle, gdzie popełnili błąd. To oni przez ten błąd nie spełnią swojego marzenia, na które pracowali kilka miesięcy i lat. To, że napiszemy, że ten i ten do kadry się nie nadaje, że ten i ten zawalił końcówkę, a tamten to niech już na wakacje leci, to nic nie zmieni. NIC.

Krzysztof Ignaczak po półfinałowym meczu Polska - Francja powiedział "Serce mi się kraja, bo wiem ile serca zostawili" (nie wiem czy to dokładny cytaty, ale sens został zachowany). 

Porażki są bolesne. W siatkówce dopóki nie wygrasz trzech setów, nie zdobędziesz ostatniego punktu, niczego nie możesz być pewien. W jednej chwili z piekła możesz trafić do nieba.. albo odwrotnie. Czasem emocje sięgają zenitu, a tętno znacznie przyspiesza. Może w takich momentach warto skupić się tylko na siatkówce? Może po przegranym meczu warto powstrzymać się od pisania "na gorąco", pod wpływem adrenaliny? Bo porażki bolą nie tylko nas. Nie tylko my jesteśmy wkurzeni, rozgoryczeni czy po prostu bardzo smutni i zawiedzeni. A to co piszemy świadczy o nas samych.

Siatkówka jest świetną nauczycielką, bardzo surową ale potrafi wiele nauczyć. Swoim krytycznym okiem potrafi sprawić, że odechce nam się wszystkiego. Że będziemy mieć dość. Ale potrafi też nagradzać. Pamiętacie Mistrzostwa Świata sprzed roku? Pewnie, że pamiętacie! Dokładnie 10 miesięcy i jeden dzień temu wszyscy oszaleliśmy z radości. Nie gańmy teraz siatkówki i naszej drużyny, nie niszczmy jej falą hejtu. Ona jeszcze nie raz sprawi, że będziemy płakać. Ze szczęścia.